Vrouwen en Vragen

T’is vrij moelijk om oud te worden soms. Oud, zeg ik dan. Om ouder te worden zal ik wel bedoelen. Veel existentiële vragen borrel op. Fijn om mijn (groot)ouders dan te zien knikken op een manier ‘been there done that’ wanneer ik mijn verhaal doe. Blijkbaar veranderd de tijd maar de mensen die leven in een tijd maken zowat steeds hetzelfde mee.

“Alles komt terug” is een cliché dat je ven verre al komt horen aan donderen –en ook een vermakelijk programma van Rob Van Oudenhoven. En dan komt dat recht op u af, voluit in’t gezicht, tot je niet anders kan dan het zelf maar eens al knikkend te herhalen. In een taal zit veel wijsheid heb ik al gemerkt. Dat helpt ook wel, weten dat je niet alleen bent. En toch is misschien net dat wat velen van de jongere generatie wil, uniek zijn. Tussen de massa uitspringen en zijn stempel drukken op het leven,  de omgeving, de wereld.

Hoe jong zijn zwaar kan wegen. Als ik er twee keer over nadenk vraag ik mezelf ook af hoe het kan, want zo moeilijk hebben we het toch nog niet. Over hoe ik men hele leven later al multitaskend verder zal moeten, zal ik me morgen nog wel het hoofd breken. Voorlopig neem ik genoegen aan de meest basic vraag: who am I.

Ach men weten het al lang. Een versch laken op het bed, een rozen-slaapje verder en een paar steile hakken onder die benen: gelukkig hebben vrouwen niet veel nodig. Knipoog.

Tegan and Sara- alligator