Het zou een eufemisme zijn te zeggen dat Rihanna er boenk op zat. Hoewel Calvin Harris het publiek goed warm had gespeeld zorgde een lange pauze tussen de twee ervoor dat we alweer wat bekoeld waren, hongerig voor het heuse spektakel yet to come…
Toen dan eindelijk de verlossende bassen uit de boksen geknald kwamen en we op het tipje van onze stoel zaten werden we vooreest nog getrakteerd op vijf minuten beeldfragmenten van Rihanna. Dat ze mooi is onze Barbadiaanse zangeres wisten we al, dat ze een kameleon is ook: haar rode haren kortgewiekt met zwart geverfde lippen in het filmpje en een verlekkerde zaal die zat te kijken. Nu moet het komen dachten we allemaal.
Even was het echt verschrikkelijk. Hopelijk waren het de zenuwen die door Riri’s stembanden gierden want het klonk alvast niet mooi op z’n zachtst gezegd, ze zat er echt naast. Zonder iets te zeggen keek ik naar Emilie naast mij, mond open en nee schuddend van ongeloof. Ik weet niet of het aan mij lag maar is het sportpaleis misschien te groot om akoustisch juist te zijn? Ik had het gevoel alsof er geen soundcheck was gebeurt en er een allegaartje van klanken op me afkwam waardoor ik niet goed snapte wat er met het eerste nummer, het fantastische only girl, was gebeurd.
Aan haar kostuums zal het niet gelegen hebben want Rihanna is misschien wel tien keer van outfit gewisseld en zag er steeds piekfijn uit: fluo-bikini, gele theatrale jurk, SM-kostuum, … Jammer genoeg werden er wel veel videos ingelast om dat allemaal te kunnen begeleiden en hebben we Riri wel wat moeten missen: de inleidende, om-van-kostuum-te-veranderende , drank/toilet/opfris-pauzerende tussenstukjes gedurende het hele optreden waren meer storend dan begeleidend.
Nog een puntje van kritiek- dan begint de lofzang, beloofd: haar SM-kantje stak erg tegen. Het tussenstuk dat S&M aankondigde bestond uit witte doeken, klamme handen, een zwetend tweeruggen-spel en veel gehijg. Een vastgeketende SM meesteres, ook wel Rihanna genoemd, verscheen ten tonele. Het was alsof de show het moést overnemen van het optreden. Toen ze een fan bij haar nam en die begon te beseksen was het voor mij ook goed dat het podium waar ze oplagen verdween.
Naast die rare ‘futiliteiten’ ben ik wel fan van Rihanna en vergeef ze dat allemaal wel graag. Ik kan ook maar niet vergeten dat ze nog maar 23 jaar is en het toch elke keer vreemd moet zijn om voor zo’n groot publiek te staan, je zou voor minder de poepers krijgen. Gelukkig heeft ze ook bewezen dat ze wel degelijk kan zingen want tijdens de rustige versie van love the way you lie, california kingbed en het mooie unfaithful was het wel allemaal dik oke. De verzorgde show versterkte de liedjes ook erg, wat haar uitschuivertjes mooi camoufleerde. En het moet gezegd worden: haar gele jurk met split die in de wind opzij waaide was fenomenaal, Drama met een hoofdletter d and oeh we love it! Van mij mag ze gerust meer Rihanna tonen in plaats van al die vulgariteit. Die gele jurk was mijn hoogtepunt misschien wel net omdat dat moment opviel in zijn ietwat klassieke theatrale eenvoud (of zijn dat gewoon een hoop dure woorden bij elkaar? Ik weet het ook niet meer… maar dat was wel top).
De aflsuiter deed me echt deugd. Vrolijk stapte ik het sportpaleis uit met ella ella ella ee in men achterhoofd. Jammer dat Rihanna’s umbrellla al zo snel dicht was, de zaal was pas net echt goed op dreef had ik de indruk… Tot over een paar jaar dan maar? Sowieso!
Rihanna's opening song 'only girl'
No comments:
Post a Comment