Goeiemorgend kanker

Soms werd hij wakker van hoofdpijnflitsen. Priemende pijn die z’n oog een seconde deed wegdraaien nog voor hij’t goed en wel besefte. Dan dacht hij dat hij op een dag blind wakker zou worden en op de tast naar z’n gsm zou moeten graaien om de ambulance te bellen maar hij wist al wat er was. Een kanker woekerde tussen zijn twee oren in als onkruid, met dat verschil dat onkruid een mens niet nekt. Hij dacht erover hoe de ambulance onder weg zou zijn en hij zijn familie in moest lichten.

En s’avonds als het bezoekuur al lang gedaan was maalt tussen al die kanker door zijn grijze massa. Hoe zijn leven bijna begonnen zou zijn: net in de startblokken als student klaar voor een boompje, een vrouwtje, een huisje, een kindje, misschien wel een toffe job. En hoe hij eigelijk al twintig jaar aan zijn leven bezig was maar het niet door had. Het was allemaal zo makkelijk geweest, er werd net als voor alle andere kinderen beslist dat hij vijftien jaar op de schoolbanken zou slijten, dat hij hierna –mits behoorlijke resultaten- naar de universiteit zou worden gestuurd en dat hij daarna aan zijn leven zou beginnen. Het geluk komt altijd –later. Dat leek hem wel zo het motto van onze maatschappij.

Enjoy your body, it's the greatest instrument you'll ever own