Koud, warm en dan weer koud, nekpijn, vreemde misselijkheid, lichte maar constante sluimerende hoofdpijn, half verstopte neus (wat het meest balen van al is: nu ruik ik mijn Daisy van Marc Jacobs niet meer, mijn houvast naar de zomer, snif): enfin je snapt het al, ik zit met een algemeen gevoel van ongemakkelijkheid. Een moment dat je in een comfy pyjama in foetus-houding in bed wil liggen en kattig iedereen weg wil jagen. “Vandaag doe ik niet mee, beuh, ben niet oke, ga weg” klinkt het luidop in mijn hoofd. Arme omgeving… Wel ben ik lief voor mijn enige troost, een blikken koekjes doos die ik innig omarm en nimmer loslaat –van mijn leven ni. Het zagerige Cry Baby Cry van The Beatles verzacht de pijn ook wel wat, bedenk ik me even. Neeih: die paar ‘hevigere’ gitaar stukken maken dat mijn hoofd weer gaat bonzen. Toch maar afzetten die handel. Moeizaam sleep ik me uit bed, naar de computer waar ik te lui ben om deze normaal af te sluiten en gewoon zes (te lange) seconden de powerknop ingedrukt hou, is dat gezoem ook ineens weg. Yes. Storingsfactoren – Stef: 0-1. Nu rest er me nog een zware maar voldoening gevende taak: Neurofen halen, gordijntjes dicht, deur toe, verstand uit, slaapmodus aan.
Volgende dag kiplekker klaar voor de winterkou: laat maar komen dat nieuw seizoen.
Samen door de winter met Derrière La Porte koekendoos € 18
No comments:
Post a Comment