En dus daar sta ik dan: kei veel goesting. In frietjes, in Parijs, in zweterige schuurpartijen, in toast met kaas en vooral in leven. Een beat en een glas vino en ik ben vertrokken. Mijn ziel heeft niet meer nodig dan de zeemzoete smaak van verwachtingen en meteen ben ik all in.
Aangezien er veel op’t spel staat, doe ik gewoon lekker noncha (zoals men dat zegge in deze tijden: nonchalant, kwestie van een beetje slang erin te houden). Heels onder mijn poten en die lippen rood geverfd omdat dat toch net dat tikkeltje meer strijdkracht geeft.
Cut this out and give it away
Wat willen we dan allemaal? Gelukkig zijn toch, ohjee wat cliché. Make it count, right?
(ik haat mezelf voor mijn retorische vragen: maar die schrijven zo lekker: ok?)
Gek of geniaal, ik vraag het mezelf ook af. En wat blijkt dan de beste optie? Betere oorden opzoeken. Want het gras lijkt altijd groener aan de andere kant; dus toch even checken niet? Gewoon zoeken, ruiken, proeven, meeten en vooral denken aan iedereen die je hebt gekend, hebt gehad in je leven. En hoe niets terug hetzelfde zou zijn. Misschien wel beter.
Hoe wat je geliefd hebt je veranderd heeft, en wat je haatte je veranderd heeft. Want een goede herinnering, een gelukzalige foto is snel vergeten, maar een snee kerft diep. De lift een berg op duurt ook zo lang als’t sneeuwt, maar wat ben ik weer altijd snel terug naar beneden gesjeezed. Maar zolang de zon men bol bestraald en er water uit de kraan komt zijn dat zorgeloze zorgen.
Even openhartig –want anders verkoop ik gewoon een boeltje lullekoek ;) - maar ik ben net op mijn tenen getrapt. Meer woorden kan ik er niet aan vuil maken. Dit heeft me wel terug doen bloggen. Teken van emoties die eruit moeten, verandering in mezelf en een nieuwe coupe. Misschien zelfs een neuspiercing? Zo’n vulgaire neusbel weet U wel, waarom niet? You only live once en ooit komen er kinderen aan waartegen ik moet zeggen dat zo’n dingen niet horen… Daarvoor moet ik het toch eerst zelf geprobeerd hebben, toch?
